Prostitutie

DEN HAAG – Den Haag gaat voorlopig niets veranderen aan de raamseksstraten Doubletstraat en Geleenstraat. Voordat de gemeente beslist over een mogelijke verhuizing of samenvoeging van de seksstraten, gaat het stadhuis eerst met betrokkenen op zoek naar alternatieven voor de raamprostitutie en daarmee experimenteren. Maar wet- en regelgeving kan het uitvoeren van deze proeven ingewikkeld maken.

Al jarenlang is de toekomst van de Doubletstraat en Geleenstraat onderwerp van discussie in Den Haag. Omwonenden van met name de Doubletstraat ervaren overlast en zijn de prostitutiestraat liever kwijt dan rijk. Ook zijn er zorgen over de veiligheid van sekswerkers.
Maar een plan om de twee straten samen te voegen in een erotisch centrum in de Sporendriehoek bij het Centraal Station ketste af, omdat het niet haalbaar bleek. Ook ideeën om de raamprostitutie in de Doubletstraat te verhuizen naar de Geleenstraat zijn niet concreet geworden.
Coalitieakkoord
Nu gaat het college van burgemeester en wethouders op zoek naar alternatieve vormen van sekswerk, schrijft wethouder Mariëlle Vavier (GroenLinks) aan de gemeenteraad. Ze volgt daarmee het coalitieakkoord. Daarin staat dat de coalitie ‘in overleg met sekswerkers, buurt, ondernemers en maatschappelijke organisaties gaat werken aan alternatieven voor het raamsekswerk op de plekken waar dat (op termijn) gaat verdwijnen’.
Begin 2022 is al eens met sekswerkers, exploitanten, omwonenden en zorginstanties gesproken over de toekomst van het raamsekswerk, maar dat leverde niet genoeg op. ‘Hieruit is geen eenduidig beeld ontstaan naar (on)mogelijkheden die recht doen aan de ontwikkelingen in het raamsekswerk (vraag en aanbod) en de daarvoor benodigde werkplekken- en locaties’, schrijft Vavier.
Proeven
Daarom gaat de wethouder opnieuw in gesprek met betrokkenen. ‘Centraal staat daarbij de vraag welke vormen van sekswerk worden gezien als alternatieven voor het raamsekswerk in Den Haag.’ Uiteindelijk is het de bedoeling dat deze alternatieven in de praktijk gebracht worden in de vorm van experimenten die drie of vier jaar duren.
Vavier: ‘Zo kan worden bekeken of de betreffende vorm daadwerkelijk een goed alternatief voor het raamsekswerk biedt. Het doel daarbij is om te onderzoeken of het sekswerk in de raamstraten gedeeltelijk kan worden omgevormd, waarbij gezonde en veilige werkplekken voor sekswerkers voorop staan.’
Privacyregels
De experimenten worden steeds getoetst op ‘wenselijkheid, haalbaarheid en veiligheid’, maar ook aan de wet- en regelgeving rondom sekswerk. Dat laatste kan het voor de gemeente lastig maken om de proeven uit te voeren, want vooral de strenge privacyregels maken het ingewikkeld.
Oorzaak is dat ‘het zijn van sekswerker’ volgens de Autoriteit Persoonsgegevens een bijzonder persoonsgegeven is. Daardoor is het wettelijk verboden om de gegevens van sekswerkers te registreren en te verwerken.
Toezicht
‘Deze wetgeving beperkt de ruimte van de gemeente bij de vormgeving van de pilots’, waarschuwt Vavier. Ook heeft het gevolgen voor het toezicht op de branche. ‘Dit bemoeilijkt het toezicht en de handhaving op de gehele seksbranche zeer ernstig.’
Desondanks gaat de gemeente op zoek naar alternatieven. ‘Gedurende de uitwerking en de uitvoering van het projectplan, zullen geen onomkeerbare beslissingen worden genomen over het (raam)sekswerk in Den Haag’, belooft Vavier. Half juni debatteert de gemeenteraad over het sekswerkdossier.

Bron: https://www.omroepwest.nl/nieuws/4832859/seksstraten-blijven-voorlopig-open-gemeente-zoekt-alternatieven-voor-raamsekswerk

De voorwaarden voor thuissekswerk gaat de gemeente opnemen in de Algemene Plaatselijke Verordening (APV). Het Utrechtse college stelt dit voor aan de gemeenteraad. Sekswerk is een legaal beroep en daarom vindt het college het belangrijk dat dit in de stad veilig, schoon en transparant kan worden uitgeoefend.

De gemeente Utrecht werkt al langer aan het moderniseren van het sekswerkbeleid en het realiseren van meer werkplekken voor sekswerkers in de stad. Dat doet de gemeente nadrukkelijk samen met de sekswerkers zelf, de hulp- en dienstverlening, OM en politie, inwoners en andere betrokkenen.

Thuissekswerk gebeurt al in Utrecht en leidt niet tot grote overlast voor omwonenden. Zeker niet als het gaat om een individuele sekswerker. Dat is dan ook wat het college wil toestaan. Hier hebben de Utrechtse sekswerkers geen vergunning voor nodig. De huidige privacywetgeving staat dit soort registratie ook niet toe.
Voorwaarden waar sekswerkers aan moeten voldoen

Het college heeft enkele voorwaarden opgesteld waaraan sekswerkers moeten voldoen en die ze in de APV willen hebben. Per woning mag er één bewoner sekswerk verrichten, moet deze minimaal 21 jaar oud zijn, moeten de verdiensten uit het sekswerk volledig naar de sekswerker zelf gaan, mag er geen sprake zijn van bemiddeling door derden en mag de sekswerker alleen mensen tussen 06.00 en 01.00 uur klanten thuis ontvangen.

Bron: https://www.ad.nl/utrecht/gemeente-stelt-voorwaarden-op-voor-veilig-sekswerk-in-utrecht~a0db5833/

NOS Nieuws•
gisteren, 17:51
https://nos.nl/artikel/2492875-privacywaakhond-nieuwe-registratiewet-slecht-voor-positie-sekswerkers

De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) is het oneens met een wetsvoorstel over het registreren van sekswerkers. Het wetsvoorstel ‘gemeentelijk toezicht seksbedrijven’ houdt in dat gemeenten seksbedrijven kunnen verplichten hun sekswerkers te registreren, maar de AP verwacht dat het de positie van kwetsbare sekswerkers juist zal verslechteren en dat het voorstel kan leiden tot grote verschillen tussen gemeenten.

Door het registreren van gegevens van sekswerkers zouden gemeenten beter zicht krijgen op de seksbranche en daarnaast zou het helpen om bijvoorbeeld mensenhandel tegen te gaan. De toezichthouder maakt bezwaar tegen het voorstel, tenzij dat beter wordt onderbouwd.
Verlies van privacy

De privacywaakhond verwacht dat als de wet van kracht wordt, sekswerkers in de praktijk het ongereguleerde circuit opzoeken uit vrees voor registratie en verlies van privacy. “Als dat gebeurt vallen zij mogelijk nog verder buiten het zicht en kunnen zij juist gemakkelijker slachtoffer worden van uitbuiting en andere misstanden zoals mensenhandel”, schrijft de AP.

Volgens de toezichthouder gaat het wetsvoorstel niet in op een mogelijk averechts effect, hoewel de wetgever verplicht is ook daarnaar te kijken. “Het kabinet moet duidelijker maken hoe dit wetsvoorstel sekswerkers gaat helpen en wat ze gaan doen om averechtse effecten te voorkomen of in ieder geval beperken”, zegt AP-vicevoorzitter Monique Verdier.

Ook gaat Verdier verder in op de verschillen tussen gemeenten die kunnen ontstaan: “In de praktijk kan er verwarring ontstaan, waarbij de ene gemeente wel denkt sekswerkers te mogen registreren, en de andere niet.”
Vergunningsplicht

De AP maakte eerder al bezwaar tegen een wetsvoorstel. In 2020 deden ze dat tegen een concept van de Wet regulering sekswerk en de daarin voorgestelde vergunningsplicht voor sekswerkers. De AP merkte op dat sekswerkers door die plicht juist aan de slag zouden gaan voor bedrijven zonder vergunning, waarbij ze ook uit beeld zouden kunnen verdwijnen, met alle gevolgen van dien.

“Het beter onderbouwen van het tweede wetsvoorstel is onvoldoende gebeurd”, schrijft de AP. “Het bezwaar blijft daarom staan.”

Over beide wetsvoorstellen wordt nog vergaderd. Ze zijn nog niet in behandeling genomen. De vraag is of dat snel gaat gebeuren, met de verkiezingen en bijkomende kabinetswijzigingen in aantocht.

HARELBEKE/ROESELARE – Een Harelbeekse boerenzoon gaf maar liefst 611.000 euro aan een prostituee uit Roeselare en dat geld krijgt hij niet terug. De man beweerde dat hij werd opgelicht, maar volgens de advocaat van de vrouw ging het om een klassiek geval van sugardating. Die krijgt nu gelijk van de rechter.

De 29-jarige man uit Harelbeke had een tragische levensloop. Hij verloor op 7-jarige leeftijd zijn vader en werkte al van kinds af aan mee op de ouderlijke boerderij. Als jongste zoon van het gezin kon hij op volwassen leeftijd echter niet instappen bij het bedrijf, daarvoor was het te klein. Hij ging alleen werken als loonwerker. „Dat alles vrat aan mijn cliënt, maar hij is een typische binnenvetter”, zei zijn advocaat Olivier Mostrey op het proces.

Een luisterend oor

Een bezoek aan prostituee M.M. (30) in het najaar van 2019 bracht daar verandering in. Bij haar kon hij zijn hart luchten. „Ze bood hem een luisterend oor en had meteen door dat mijn cliënt naïef was. Al snel vroeg ze om een eerste lening van een paar duizend euro. In een paar maanden tijd was mijn cliënt volledig kaalgeplukt. Toen hij geen geld meer wilde geven, dreigde ze om zelfmoord te plegen of om compromitterende beelden van mijn cliënt te verspreiden. Er zijn mensen die hard werken om verder te komen in het leven en er zijn mensen die in luxe willen leven zonder daar iets voor te doen.”

Borstvergroting

In totaal kreeg de vrouw volgens meester Mostrey zo’n 611.000 euro van de boerenzoon. Daarmee betaalde ze onder andere een borstvergroting in Turkije, luxe kleding en kruipschoentjes van Louis Vuitton voor haar baby.

Volgens meester Michiel Van Eeckhoutte die M.M. bijstond, wist de jongeman wat hij deed. „Het is een klassiek geval van sugardating. Hij was trots dat hij een mooie dame had, betaalde alles wat ze vroeg en wist ook dat hij dat nooit terug zou krijgen. Hij werd verliefd op mijn cliënte, maar prostitutie is natuurlijk een fictieve wereld, mijn cliënte was niet verliefd op hem. Zolang ze lief was ging alles goed, maar op een bepaald moment heeft hij, mede onder invloed van zijn familie, toch beseft dat het over veel geld ging. Toen begon men plots te spreken over leningen in plaats van schenkingen, maar daar is niets van waar.”

De rechter volgde uiteindelijk de redenering van Van Eeckhoutte en sprak de vrouw vrij.

Bron: https://www.telegraaf.nl/nieuws/395578564/boerenzoon-gaf-611-000-euro-aan-prostituee-ziet-geld-nooit-meer-terug-volledig-kaalgeplukt

In de queeste naar een erotisch centrum in Amsterdam haalt burgemeester Halsema Villa Tinto in Antwerpen aan als voorbeeld. Wat zijn de ervaringen daar? En welke lessen zijn er te halen? Het Parool bracht een weekend door in de rosse buurt van Antwerpen.
Bron: https://www.parool.nl/wereld/het-erotisch-centrum-van-antwerpen-staat-midden-in-een-woonwijk-hier-kom-je-alleen-om-te-seksen-in-amsterdam-is-het-gezelliger~b5d8639e/

I n de hoofdingang van erotisch centrum Villa Tinto schuilen zes Vlaamse mannen van begin twintig voor de gietende regen. Het is middernacht in Antwerpen. Hier lopen geen groepjes ‘vrijgezellen’ voorzien van blikjes bier of piemelpakken.

Onder het afdakje vertellen ze over de prijsverschillen tussen Amsterdam en Antwerpen. Een kwartier seks kost hier zo’n 50 euro, in Amsterdam betaalde een van hen ruim het dubbele. “Maar in Amsterdam is het gezelliger. Je betaalt daar ook voor de sfeer,” vat hij samen. “Hier kom je gewoon om te seksen.”

Ze lopen een paar rondjes, gaan Villa Tinto in en weer uit. Geen gejoel, geschreeuw of gefotografeer. Bij elk rondje is de groep kleiner geworden, een voor een achter de deur van een sekswerker verdwenen. Uiteindelijk zijn ze allemaal uit het zicht.

Veilig alternatief

Jaarlijks komen zo’n 915.000 bezoekers naar het Antwerpse Schipperskwartier voor seks. Sinds 2005 is Villa Tinto hier het erotisch centrum – een groot grijs gebouw met ramen beneden en woningen boven. Burgemeester Femke Halsema verwees tijdens bewonersbijeenkomsten in Amsterdam meermaals naar Tinto als voorbeeld van waar het goed geregeld is, een veilig alternatief voor de ramen.

In het Schipperskwartier werken al eeuwenlang sekswerkers, net als op de Wallen. Villa Tinto telt 51 kamers – de helft van de 100 beoogde kamers van de Amsterdamse variant. Het centrum is zonder kosten via twee entrees te betreden. Het Amsterdamse centrum moet één entree krijgen.

Een volledig vergelijkbaar internationaal voorbeeld is niet makkelijk te vinden stelde Halsema, maar een relevant voorbeeld is het wel. Villa Tinto staat midden in een woonwijk, de politie heeft er een eigen ruimte en meerdere onderwijsinstellingen bevinden zich op loopafstand.

Eind vorige eeuw was oud-burgemeester Leona Detiège (80) eindverantwoordelijk voor de transformatie. In de jaren negentig smeekten bewoners – net als nu op de Wallen – om veranderingen, vertelt ze in een café net buiten het Schipperskwartier. Detiège: “Voor de reorganisatie hebben we een prostitutieambtenaar uit Nederland laten overkomen.”

Toen stonden nog 1300 prostituees in zeventien straten te tippelen, achter een van de 280 ramen of ze ‘wierven’ in de drukke cafés. Prostituees werden uitgebuit en mishandeld door pooiers en leefden in verkrotte panden. De politie voerde grote acties uit tegen de Russische en Georgische maffia om de buurt enigszins leefbaar te houden.

Middenweg

Het Antwerpse stadsbestuur móést in die periode wel ingrijpen. Parallellen zijn te trekken met ‘de Walletjes’, zegt Detiège, als ze hoort dat Amsterdam in een andere wijk een erotisch centrum wil bouwen. Ook in Antwerpen was daar sprake van – zelfs op een schip, zoals in Amsterdam nu ook wordt voorgesteld. “Alleen zaten bewoners en prostituees daar niet op te wachten. Men was hier al gewend aan sekswerk.”

De prostitutieambtenaar tekende een driehoek uit: in drie straten mocht nog sekswerk zijn, met als middelpunt Villa Tinto. De gemeente stelde juridische voorwaarden aan de ontwikkelaars, vergelijkbaar met de Amsterdamse plannen. Sekswerkers moeten zelfstandig een kamer huren tegen normale prijzen en exploitanten met een strafblad mogen in de omgeving niks uitbaten.

De sekswerkers waren niet blij met de plannen – net als in Amsterdam. Ze wilden geen werkplekken kwijtraken. De burgemeester koos voor een middenweg: illegale prostitutie in de ban, maar wel de 280 ramen behouden. In Amsterdam pleiten progressieve partijen eveneens voor behoud van de 352 werkplekken. Detiège: “Door de ramen te behouden en te reguleren konden we sekswerkers iets meer veiligheid bieden tegen uitbuiting.”

Op het nabijgelegen Falconplein beschrijft Detiège de oude situatie, toen het nog het ‘Rode Plein’ werd genoemd, vanwege de Russen die er de dienst uitmaakten. Auto’s reden non-stop rond en hielden bewoners wakker. “Hier waren winkels waar je van alles kon kopen voor niks. Gestolen radio’s, bijvoorbeeld.”

De tachtigjarige Eduward de Spoelberch woont er ruim dertig jaar. “Vroeger kwamen de mensen van overal voor de winkeltjes. Van Parijs tot en met Londen, maar gezellig was het niet. Nu zie ik vooral toeristen. Sekstoeristen, welteverstaan. Ik heb daar geen last van.” Sinds de maatregelen is het kalmer geworden, zegt hij. “Ik ben oud, maar ik weet wel: het is hier nu beter. Rustiger, minder criminaliteit. Gezinnen kunnen hier gewoon leven zonder dat ze in een verkrot huis zitten. Tegenwoordig hebben wij alleen de Hollanders.”

Vanaf de lente wordt het drukker, zegt hij. Dat komt ook doordat het Schipperskwartier een doorgangsbuurt is. Vanuit het stadshart lopen veel mensen naar de hippe buurt het Eilandje. De Spoelberch: “De meesten passeren Villa Tinto van een afstand.”

Detiège noemt de transformatie van het gebied een van haar grote successen als burgemeester. “Het is minder levendig en wat troosteloos geworden, maar we hebben het hier echt opgekuist. De buurt is opgewaardeerd, de sekswerkers zijn uit de krotten gehaald en de grote criminaliteit is verdwenen.”

Politiecamera’s houden toezicht. De politie rijdt zo’n meerdere keren per uur door het gebied, heeft contact met de raamuitbaters en houdt intakegesprekken met nieuwe sekswerkers, om de identiteit vast te stellen en te achterhalen of sprake is van mensenhandel. Volgens het meest recente politierapport uit 2016 is 95 procent van de sekswerkers gecontroleerd door het prostitutieteam. Uit identiteitscontrole bleek dat dagelijks ongeveer twee vrouwen in het gebied arriveerden, met name uit Roemenië. De voornaamste conclusie: het gaat over het algemeen best goed en er zijn weinig grote incidenten.

Prostitutiestraat

Een groot aantal cafés rondom de resterende prostitutiestraten is de afgelopen decennia gesloten vanwege vechtpartijen, illegale wapens en illegale prostitutie. Deze vrijdagavond zijn er zo’n vijf geopend, waaronder het eeuwenoude De 7de Hemel. De aan de grond vastgeschroefde barkrukken herinneren nog aan het verleden: niemand die ermee kan gooien.

Peter-Jan Geevers (51) is een van de weinige klanten. Vroeger was dit het ‘Afrikaanse straatje’, zegt hij. De vrouwen waren goedkoper dan elders en de boel werd vaak gerund door Nigeriaanse ‘madams’. Hij kan het weten, want hij kwam er zelf regelmatig. “Het moet een hel voor de meisjes zijn geweest.”

Een grote groep aangeschoten Nederlandse mannen loopt voorbij het café, recht de prostitutiestraat in. “Jullie zijn onze Britten,” merkt Geevers terloops op. Er wordt op de ramen geklopt en er worden veelbetekenende blikken uitgewisseld. Op een hoek staan een paar sekswerkers uit Azië, verderop de vrouwen uit Afrika. In het midden van het gebied is een gezondheidspost, zoals ook voorzien is in Amsterdam. Sekswerkers kunnen hier gratis en anoniem doordeweeks langskomen voor onder meer soa-tests.

Aan veel ramen hangen bordjes met daarop de aangeboden diensten: ‘shemale’, ‘SM’ of ‘massage’. De verhuurprijs voor werkkamers: zo’n 80 tot 120 euro per dag. Sekswerkers werken hier twaalf uur per dag, in twee shifts van zeven tot zeven. Vrouwen die net nog halfnaakt in de kamers stonden, gaan aan het eind van hun shift met de capuchon ver over het hoofd naar buiten.

De 24-jarige Iwana (‘my working name’) uit Roemenië is net klaar. “Hier komen vooral mensen voor ons,” zegt ze, terwijl haar hondje Diamond uitgelaten wil worden. Sinds vier jaar huurt ze een kamer in Villa Tinto. Amsterdam kent ze ook, maar daar vindt ze het te druk met toeristen. “Je ziet daar alleen maar mensen passeren. Ze komen om te kijken, niet voor de seks. Hier ben je minder een attractie en de meeste toeristen passen zich wel aan. Ik zou niet graag ergens anders willen werken.”

Alle kamers zijn uitgerust met een alarmknop – zoals ook in Amsterdam veelal het geval is. Die is niet verbonden met de politie, maar het alarm is buiten te horen, zodat andere sekswerkers te hulp kunnen schieten. Geregeld klinkt het alarm, vaak ook om een klant ‘te activeren’ de rekening te voldoen.

Het geluid is ook een dagelijkse herinnering aan de nare omstandigheden van het werk, zeggen buurtbewoners Abriel en David Schieffelers. David (36): “Twee weken geleden slaakte een vrouw de meest intense schreeuw die je kan horen. Als gemeente kun je talloze maatregelen nemen, politici hebben die het echt goed bedoelen, maar uiteindelijk krijgen deze vrouwen met narigheid te maken.”

Abriel (27) werkte als maatschappelijk werker in de VS en België met sekswerkers. Amsterdam kent ze ook goed, omdat haar man David daar woonde. Vergeleken met andere steden doet Antwerpen het een ‘miljoen keer’ beter, zegt ze, maar kritisch is ze ook. Abriel: “De zorgen van buurtbewoners in Amsterdam zijn valide. Sekswerkers kunnen slachtoffer zijn van mensenhandel en het trekt criminelen aan, zo blijkt ook uit studies die in Antwerpen zijn gedaan.”

En voor de buurt mag de overlast goeddeels verdwenen zijn, een sprankelend stukje stad is het niet geworden. In de wijk is de reuring ver te zoeken, na het vallen van de avond is de aanblik ronduit treurig. Rustig is het dan weer wel. Waar op de Wallen vrijdagavond het toeristengeschal tegen de gevels kaatst, kan in het Schipperskwartier een kanon worden afgeschoten.

Triootje cadeau

Het weer helpt niet mee, het is net ramadan en veel mensen krijgen hun salaris pas na het weekend, zegt de barvrouw van nabijgelegen café ’t Skippertje. Maar grote groepen toeristen komen er sowieso beperkt. “Het is hier vooral een pintje voor en een pintje na de seks om kracht te krijgen,” grapt ze.

In het café zit Eric (61), zijn achternaam deelt hij liever niet. “Ik heb geen vriendin, ben niet getrouwd,” zegt hij vriendelijk op z’n Vlaams, nippend van zijn koffie. “Een bezoekje biedt wat genegenheid.” Al jaren gaat hij zo’n twee keer per maand naar sekswerkers. “Op mijn 61ste verjaardag heb ik mezelf een triootje cadeau gegeven. Daar had ik iets meer van verwacht,” zegt hij lachend. “Ik dacht dat de ander ook wat zou friemelen, maar het was eerst de één en toen de ander.”

Eric is exemplarisch voor het soort klant dat hier komt. Van middelbare leeftijd, even snel binnen als weer vertrokken, maar niet beschaamd om hier te zijn. Hij is blij dat veroordelende blikken van vreemden hem bespaard blijven. “Het voelt als een veilige plek.” De kroeg is verder bijna uitgestorven. Een drugsdealer vraagt bij vertrek of er interesse is in z’n handel. “Als je een lijntje wilt?” Hij dealt hier alleen in het weekend en buitenlandse toeristen zijn de voornaamste klanten, zegt hij. “Maar dat is vooral als de zon weer schijnt.”

Properste buurt van Antwerpen

Tot 2019 was het ’s nachts een stuk drukker. Toen zat de befaamde nachtclub Café d’Anvers hier nog, waar televisiepresentator Tom Waes in de jaren negentig portier was. Veel Nederlanders kwamen eropaf, ook voor de bekende dj’s. Teruglopende inkomsten deden de nachtclub de das om.

Volgens buurtbewoner Chris Vossen (49) kwam toen pas echt de rust in het Schipperskwartier. “Met Café d’Anvers had je nog feestvolk van vrijdag tot zondagochtend, maar nu is het echt een prostitutiegebied. In de zomer hoor ik ’s ochtends de vogeltjes fluiten.” In de plannen krijgt het Amsterdamse centrum ook een café en nachtclub. Onduidelijk is nog in welke vorm, maar bewoners uit Zuid en Noord maken zich zorgen over de mogelijk grote aanloop van toeristen.

Rond 01.00 uur is het vrijwel uitgestorven. Een sekswerker loopt snel in ochtendjas en badslippers een nachtwinkel binnen voor wat drinken. Bij gebrek aan klandizie staan vrouwen met elkaar te praten. Een paar mannen eten Turkse pizza’s bij een snackbar, de politie rijdt nog een rondje. Vossen: “De politie rijdt constant voorbij, zomers wordt de straat twee keer per dag schoongemaakt. Drugsdealers zijn er, maar het valt in het niet bij de stationsbuurt. Dit is de veiligste en properste buurt van Antwerpen om te wonen.”

1

bron: https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/wijkbewoners-en-sekswerkers-moeten-samen-optrekken-tegen-het-eroscentrumplan-van-femke-halsema

Femke Halsema heeft zich persoonlijk naar Amsterdam-Noord begeven om daar in gesprek te gaan met het woedende volk dat niet gediend is van een erotisch centrum om de hoek. De gemeente heeft een artists impression van de voorgestelde inrichting gepubliceerd, die zou moeten dienen ter ontlasting van de Wallen. Het is een brutalistisch bouwwerk van een aantal verdiepingen dat binnen het aanzien heeft van een shopping mall met om zo te zeggen specifieke artikelen en diensten in de aanbieding. De buitenkant zal ongetwijfeld een blinde muur worden want onkuisheid mag uiteraard voor de buitenwereld niet zichtbaar zijn.

De buurten waar dat centrum eventueel zou kunnen komen, zijn vanzelfsprekend tegen. Men vreest overlast en butsen in de tere kinderziel.

Zoals altijd bij dit soort discussies wordt de sekswerkers niets gevraagd. Die zijn unisono tegen want ze weten als ervaringsdeskundigen precies wat er van komt als je de commerciële seks verbant naar betonnen kolossen in de buitenwijken. Dan krijg je inderdaad overlast. Dan wordt het voor je het weet eng en onveilig op de besloten verdiepingen waar de bezoekers op zoek gaan naar een snelle wip. Er loopt daar geen gemengd publiek. Het zijn allemaal hitsige mannen. Het is vragen om een agressief sfeertje en moeilijkheden. Je kunt proberen dat te voorkomen met heel veel bewaking en kleerkasten die lastpakken bij de strot grijpen maar helemaal lukken zal dat nooit. Bovendien is zo’n afgesloten gebouw een perfecte ambiance voor pooiers en vrouwenhandelaren om hún controle uit te oefenen.

Op de Wallen wordt sinds de vijftiende eeuw prostitutie bedreven. De wijk had rond 1820 al een internationale reputatie. Amsterdam was toen een haveloze stad waar voor heel veel vrouwen en meisjes prostitutie de enige manier was om althans een paar jaar aan de absolute armoede te ontkomen. Ook toen al was er veel vrouwenhandel en als de betere bordelen nieuwe meisjes binnen kregen, werden er op de nabije handelsbeurs keurig gedrukte kaarten uitgedeeld met een omschrijving van hun lichamelijke kenmerken.

Nog steeds wordt de macht in het Wallengebied uitgeoefend door bordeelhouders, pooiers en vrouwenhandelaren. De politie weet daar tegen weinig tot niets uit te richten. De legalisering van prostitutie aan het eind van de vorige eeuw heeft niets geholpen. Die stelde gemeentes in staat een uitgebreide regelgeving in het leven te roepen. Die gold nooit de bescherming van de sekswerkers maar die van de hoerenlopers, bijvoorbeeld door strenge eisen op het gebied van hygiëne en de inrichting van de bordelen, de peeskamertjes en de sekstheatertjes. Omdat voldoen aan die eisen stevige investeringen met zich meebrengt, werd daardoor de macht van het kapitaal versterkt en bleef de positie van de sekswerkers slecht. Gemeentes – ook Amsterdam niet – doen niets serieus’ als ze ervoor zorgen dat de sekswerkers het zelf voor het zeggen krijgen en niet de mannen, vrouwen en bedrijven die van hen profiteren.

De verdrijving naar eroscentra in de buitenwijken maakt deel uit van deze keuze tégen de belangen en de zelfredzaamheid van de sekswerkers. Ze worden nog meer in de tang genomen. En dat gebeurt alleen maar omdat de belangen van het sekskapitaal lijken te botsen met de economische krachten die brood zien in de gentrificatie van het Wallengebied. De schilderachtige grachtjes met hun historische bebouwing worden dan het domein van de bovenklasse die er voor duur geld komt wonen en rust wil in plaats van het avontuur dat een hoerenwijk biedt.

Rotterdam geeft wat dat betreft het slechte voorbeeld. Daar zijn al decennia terug de prostitués door een bondgenootschap van wijkbewoners en gemeente uit Katendrecht verdwenen. De prostitutie is er alleen maar goorder, oncontroleerbaarder en linker van geworden. Met name voor de sekswerkers. Dat spreekt.

Het is verbijsterend dat een vrouw met de achtergrond van Femke Halsema zich leent voor de noodlottige weg die Amsterdam nu lijkt in te slaan. De aanslag op het wereldberoemde red light district zal geen van de problemen die de hoofdstad nu heeft met prostitutie wegnemen, integendeel. Het onvermogen om de boel op de Wallen in de hand te houden wordt afgewenteld op de sekswerkers. Zij zijn opnieuw het slachtoffer en juist omdat hen niets wordt gevraagd, omdat zij niet met steun van de gemeente de leidende figuren worden in de ontwikkeling van hún wijk, dat is de oorzaak van de problemen. Problemen die ook nog eens sterk overdreven worden door allerlei krachten die een grote feitenresistentie vertonen maar liever afgaan op de eigen benepen ideologie, die door bijbel, koran of als feminisme vermomd burgertruttendom wordt aangedreven.

De protesterende bewoners van de buitenwijken en de sekswerkers hebben in deze strijd dezelfde belangen. Zij zouden de handen ineen moeten slaan om de gemeente Amsterdam te stoppen voor het te laat is. Dat kan als burgemeester Femke Halsema op de volgende volksvergadering een gesloten front van bewoners en sekswerkers tegenover zich vindt, die elkaars argumenten versterken.

Het idee dat jij met je naam, BSN-nummer, ras, beroep en seksuele voorkeur op een nationale lijst zou komen zou je gelijk al een angstig gevoel moeten geven.

Het kabinet werkt op dit moment aan nieuwe wetgeving over sekswerk. Het gaat om twee nieuwe wetten: de Wet Gemeentelijk Toezicht Seksbedrijven en de Wet Regulering Sekswerk. Met deze wetten zou het kabinet de veiligheid van sekswerkers willen vergroten. Dat klinkt natuurlijk fantastisch, maar er is een groep mensen die daar anders over denkt: sekswerkers. Niet onterecht, want de kans is erg groot dat deze wetten veel meer kwaad dan goed gaan doen.

De nieuwe wetten

De Wet Gemeentelijke Toezicht Seksbedrijven, of kortweg de WGTS, geeft gemeentes de mogelijkheid om sekswerkers te registreren. Dit lijkt vooral te dienen als een fundering voor de Wet Regulering Sekswerk.

Deze Wet Regulering Sekswerk, kortweg de WRS genoemd, verandert ingrijpend hoe en onder welke voorwaarden sekswerkers hun werk mogen doen. De grootste verandering is een vergunningsplicht. Met de WRS moet iedereen die als sekswerker wil werken eerst een vergunning aanvragen bij de gemeente. Krijg je deze vergunning niet, dan mag je niet werken.

Dat is ingrijpend voor sekswerkers zelf, maar ook voor hun klanten en andere mensen die met hen werken. De WRS maakt hen namelijk allemaal potentieel strafbaar. Maakt een klant gebruik van de diensten van een onvergunde sekswerker, dan moet de klant deze sekswerker binnen 24 uur aangeven bij de gemeente. Doet de klant dit niet, dan krijgt die een geldboete van duizenden euro’s of een jaar cel. Mensen die betaalde diensten verlenen aan een onvergunde sekswerker (zoals bordeelhouders en raameigenaren, maar bijvoorbeeld ook potentieel boekhouders en chauffeurs) kunnen tot twee jaar cel krijgen.

De bedoeling zou zijn om met deze wetten sekswerk veiliger te maken. Volgens voorstanders zouden gemeentes hiermee beter toezicht kunnen houden en misstanden beter kunnen opsporen. Maar het is zeer de vraag of dat klopt. Sterker nog, de kans is groot dat deze wetten sekswerk juist onveiliger gaan maken.

Met je naam op een lijst

Eerst die WGTS. Deze geeft gemeentes dus de mogelijkheid om sekswerkers te registeren. Daarbij worden natuurlijk zaken als hun naam, BSN-nummer, beroep en seksuele activiteiten vastgelegd, en volgens de WGTS mogen ook ras, afkomst, seksuele voorkeur en gezondheidsinformatie expliciet worden geregistreerd. De WRS bouwt hierop voort door een landelijk register met sekswerkers te maken. Met andere woorden: er zou één grote lijst komen met de namen en gevoelige persoonsgegevens van alle sekswerkers in Nederland. Elke sekswerker die onder de WRS een vergunning aanvraagt – zelfs als die vergunning wordt geweigerd – zou op deze lijst worden gezet.

Het idee dat jij met je naam, BSN-nummer, ras, beroep en seksuele voorkeur op een nationale lijst zou komen zou je gelijk al een angstig gevoel moeten geven. Maar voor sekswerkers zitten hier al helemaal risico’s aan. Sekswerkers krijgen helaas nog steeds veel te maken met stigmatisering en negatieve behandeling. Door veel mensen, maar ook bijvoorbeeld door banken, hypotheekverstrekkers en (controlerende) overheidsinstanties.

Eén datalek of één ambtenaar die de data verkeerd aanwend en talloze sekswerkers kunnen allerlei risico’s lopen. We weten allemaal hoe incapabel de overheid is als het om IT gaat. Dat ze structureel data gebruiken om onschuldige burgers verdacht te maken is ook geen geheim. Ook nu gebeurt dat nog. En wie weet wat derden met zulke informatie kunnen doen. Afpersing en doxxing liggen om de hoek. Zo’n lijst is een heel riskant idee. Er is een reden dat we privacyregels hebben. Waarom zouden die voor sekswerkers opeens niet meer gelden?

Vergunningsplicht

Die vergunningen zijn ook problematisch. De gemeente gaat die afgeven, dus de gemeente kan dat ook weigeren. Volgens de wet mag de gemeente dit doen als zij vermoeden dat de sekswerker werkt onder dwang, of als de gemeente “oordeelt dat de aanvrager niet voldoende zelfredzaam is”. Maar wat houdt dat in? Wanneer is iemand zelfredzaam? Hoe kan een ambtenaar dit beoordelen – zeker in een gestigmatiseerde beroepsgroep als dit? Een grote groep mensen gelooft nog steeds heilig dat iemand die sekswerk doet überhaupt niet zelfredzaam kan zijn.

De voorwaarden om zo’n vergunning te krijgen zijn niet duidelijk. De definitie van “zelfredzaam zijn” kan heel ver worden opgerekt. De kans is dus groot dat veel sekswerkers die vergunning om wat voor reden dan ook gewoon niet krijgen. Dan mogen zij dus hun werk niet meer doen. Dit kan er juist toe leiden dat veel sekswerkers de illegaliteit in zullen worden geduwd. Ook zonder vergunning moeten ze ten slotte wel gewoon geld verdienen. Dit maakt hen juist kwetsbaarder, en duwt hen juist verder uit het zicht.

En dit is er vanuitgaande dat sekswerkers überhaupt een vergunning gaan aanvragen. Want als je dat doet sta je dus automatisch met naam en toenaam op die nationale lijst, ongeacht of je een vergunning krijgt of niet. Ik zou het je niet kwalijk nemen als je met dat vooruitzicht huiverig bent.

Strafbaarstelling

En dan die strafbaarstellingen. Bedrijven en ondernemers weigeren nu vaak al te werken met sekswerkers. Door hen op deze manier een celstraf boven het hoofd te hangen wordt de kans alleen maar groter dat zij sekswerkers verder gaan uitsluiten. Zelfs al heeft een sekswerker wel een vergunning, met hen werken lijkt dan alsnog een heel groot risico voor de ondernemer. Zo wordt fatsoenlijk werken voor sekswerkers nog moeilijker.

Voor het klantenbestand zal dit ook niet goed zijn. Ja, tussen de mensen die sekswerkers bezoeken zitten rotte appels, maar het merendeel zijn goede, normale mensen. Maar een regel als dit zal juist die mensen afschrikken om nog te gaan. Stel dat je als klant iets over het hoofd ziet en een jaar in de cel belandt. Hierdoor krijgen de rotte appels meer ruimte en sekswerkers juist minder ruimte om nee te zeggen.

Iedereen met verstand ervan is tegen

Vind je het gek dat sekswerkers tegen zijn? Al deze zaken worden al tijden door sekswerkers aangekaart, en sekswerkers en organisaties voeren ook al lang actie tegen deze wetten. Onder andere PIC Amsterdam, PROUD, SWAD, Soa Aids Nederland, Red Insight, SekswerkExpertise, SAVE, Humanitas en veel meer organisaties hebben zich uitgesproken tegen de WRS. Een goede vuistregel: als je een wet maakt om een groep mensen beter te beschermen, en die groep mensen gaat vervolgens actie voeren tegen die wet, dan is er meestal iets niet helemaal goed aan die wet.

En ze zijn niet alleen: ook de Autoriteit Persoonsgegevens en zelfs de Raad van State zijn kritisch op het wetsvoorstel. Zij voorspellen ook dat de vergunningsplicht juist een averechts effect zal hebben en meer sekswerkers de illegaliteit in zal duwen.

We kunnen dit ook gewoon zien als we naar andere landen kijken. In Duitsland is een soortgelijk systeem ingevoerd, en daar hebben 83% van de sekswerkers die voorheen legaal werkten zich niet geregistreerd. Zij deden voorheen gewoon hun werk, maar zijn nu dus buiten beeld geraakt.

Vergelijk dat met Nieuw-Zeeland. Daar is sekswerk volledig gedecriminaliseerd. Het wordt daar behandeld als elk ander beroep. Dat betekent dat sekswerkers dezelfde rechten hebben als elke andere werkende, hun werk op dezelfde manier kunnen doen en er ook bijvoorbeeld officiële vakbonden kunnen worden opgericht. Dit heeft een enorm positief effect gehad. Sekswerkers hebben een veel sterkere positie, kunnen hun werk veiliger doen, en geweld en uitbuiting zijn enorm afgenomen. In België is dit systeem vorig jaar ook doorgevoerd. Maar toch houdt Nederland vast aan een systeem dat de veiligheid van sekswerkers juist verder zal schaden.

Neem sekswerkers serieus

Dus sekswerkers zijn tegen, adviesorganen zijn tegen, en in het buitenland werkt het niet. Maar toch blijft het kabinet koppig op de huidige WRS inzetten. Ondanks het verzet vanuit hen om wie het gaat, wordt deze wet vol schadelijke maatregelen er gewoon doorgedrukt. Ik weet niet of de overheid gewoon niet luistert, te koppig is of dat het hen echt niets uitmaakt, maar deze wetten zijn een grote fout. Het lijkt gewoon alsof de overheid sekswerk vooral wil onderdrukken, ongeacht wat dat voor sekswerkers betekent.

Als de overheid sekswerkers echt wil helpen, dan moeten ze serieus gaan luisteren naar wat zij te zeggen hebben. Zij weten zelf het beste wat gedaan kan worden om hun werk veiliger te maken. Velen van hen hebben zich al talloze keren uitgesproken op sociale media, in programma’s, in kranten, bij protesten, bij gemeentes en ga maar door. Luister naar hun ervaringen en neem ze serieus.

De nieuwe wetten zijn nu open voor consultatie, wat betekent dat burgers op de wetsvoorstellen kunnen reageren. Veel sekswerkers en organisaties hebben al bezwaar ingediend. Ik zal dat ook doen, en in mijn reactie zal ik de overheid oproepen om te luisteren naar sekswerkers. Het is bizar dat om zoiets simpels gevraagd moet worden, maar blijkbaar is het nodig.

Neem sekswerkers serieus en behandel hen met respect. Er moet nog veel gebeuren, maar laten we in ieder geval beginnen met de WRS en de WGTS in de prullenbak te gooien. Hun werk is niet illegaal. Behandel ze dan ook niet als criminelen. Sekswerk is werk!

bron: https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/nieuwe-wetgeving-rondom-sekswerk-is-juist-schadelijk-voor-sekswerkers

Vanaf volgend weekend worden de sluitingstijden voor horeca en ramen op de Wallen vervroegd. En dat is zeer tegen de zin van ondernemers en sekswerkers. ‘We worden zo panklaar gemaakt voor het erotisch centrum.’
Het Parool 25 maart

Een groepje Britten in fleurige maatpakken verdringt zich voor een van de ramen aan de Oudezijds Achterburgwal. Joelend wordt de bachelor aangemoedigd om naar binnen te gaan. Wanneer de vrijgezel niet tot overeenstemming komt met de sekswerker achter het raam, gaat het luidruchtige groepje op in de stroom bezoekers.

Het is vrijdagavond negen uur. Spitsuur op de gracht. Drommen toeristen wandelen door het roemruchte Red Light District van Amsterdam. Ondanks de drukte op straat zijn veel ramen leeg.

Alleen maar kijken

Aan een ronde keukentafel op de eerste verdieping van een prostitutiepand aan het begin van de Oudezijds zitten vijf Roemeense sekswerkers aan de koffie. Het zijn Miriam (32), Anna (26), Isabel (26), Laura (32) en Eveline (24). Ze werken allemaal al enige jaren op de Wallen. “Nu is het niet de goede tijd om te gaan staan,” weet Miriam. “Het zijn allemaal toeristen die alleen maar willen kijken. De kans dat je nu wat verdient, is heel klein.”

De andere vrouwen knikken instemmend. “Wij verdienen ons geld in het weekend. En pas na middernacht. Dan is het rustiger en komen de eerste mensen uit het café en zijn de mensen die alleen maar willen kijken weg. Eigenlijk begint het dan pas voor ons.”

Kamerhuur

De ramen mogen nu nog tot zes uur ’s ochtends openblijven. In die tijd moeten de sekswerkers eerst hun kamerhuur van 180 euro zien terug te verdienen. In de praktijk betekent het dat de vrouwen pas na drie à vier klanten uit de kamerkosten zijn. Pas daarna verdienen ze hun brood.

Die zes uren waarin de sekswerkers in het weekend op de Wallen hun brood verdienen, worden vanaf volgend weekend door de gemeente gehalveerd. Met de maatregel wil burgemeester Halsema bewerkstelligen dat er voor bewoners van de Wallen meer rust komt op straat in de late nacht.

Hoe later, hoe rustiger

De Roemeense sekswerkers snappen de regel niet. “Hoe later in de nacht, hoe rustiger het juist is,” zegt Miriam. Ze krijgt bijval van raamexploitant Frits Voet. Hij is de voorzitter van de ondernemersvereniging BIZ Burgwallen. “De afgelopen jaren zijn op last van de gemeente heel veel ramen verdwenen,” legt hij uit. “Daardoor is steeds meer druk op de Oudezijds Achterburgwal komen te liggen. Daar komen tussen tien uur ’s avonds en een uur ’s nachts alle toeristen naartoe die het Red Light District willen zien. Maar het huidige druktebeeld is juist dat het om drie uur ’s nachts niet meer druk is.”

Om zijn punt te onderbouwen laat hij een aantal rapportages zien van International Security Agency (ISA), het bedrijf dat zogenaamde ‘hosts’ verzorgt die overlast op de Wallen moeten tegengaan. De getoonde rapportages laten inderdaad zien dat het later op de avond een stuk rustiger is.

560 bezwaarschriften

Voet hekelt de maatregel van de gemeente. Hij heeft de afgelopen week 560 bezwaarschriften ingediend van raamexploitanten, bewoners, sekswerkers, horeca-eigenaren en horecapersoneel.

Want de maatregel is niet alleen gericht op prostitutie. Ook de horeca in het Wallengebied moet de deuren in het weekend met ingang van 1 april eerder sluiten. Waar die nu nog tot drie uur ’s nachts open mag blijven, wordt dat twee uur. Daarbij geldt vanaf een uur ’s nachts een zogenaamde ‘venstertijd’, waarin bezoekers wel naar buiten maar niet meer naar binnen mogen.

Agressieve dealers

“Ik snap de maatregel van de gemeente niet zo goed,” zegt Jan-dick Heijs, algemeen manager van restaurant Bellezza even verderop aan de Oudezijds Achterburgwal. “De meeste overlast is juist vóór middernacht.” Hoewel Heijs verwacht dat het restaurant niet veel last krijgt van de nieuwe maatregel omdat de meeste gasten vaak al voor enen de deur uit zijn, is hij van mening dat er wel grotere problemen zijn dan de drukte. “Er hangen heel veel dealertjes rond. Die zijn erg agressief. Daar zou de gemeente op in moeten zetten.”

Het verhaal over de agressieve dealers wordt ook door de sekswerkers onderschreven. “Het zijn jonge Marokkaanse jongens die nepdrugs verkopen. Ook beroven ze toeristen,” zegt Anna. Miriam heeft al eens gezien hoe een van hen een toerist een mes op zijn keel zette. “De toerist wilde drugs kopen maar er ging iets mis. Toen trok hij een mes.”

Verkapte uitrookstrategie

“Er zijn in jaren niet zo veel dealers geweest als nu,” zegt Voet wiens familiebedrijf al 57 jaar op de Wallen zit. “Ze zijn jong en erg agressief. Daar zou de gemeente op in moeten zetten. Ik betwijfel echt of de Wallen veiliger en rustiger worden door de nieuwe maatregel van de gemeente. Ik denk eigenlijk het tegenovergestelde.”

“Het lijkt wel alsof deze maatregel vooruitloopt op dat de Wallen zoals we die kennen er straks niet meer zijn,” zegt Heijs. “De sekswerkers zullen vanzelf verdwijnen als er niks meer te verdienen valt.” Ook Voet denkt dat de nieuwe maatregel een verkapte uitrookstrategie is van de gemeente. “We worden zo panklaar gemaakt voor het erotisch centrum.”

De Roemeense sekswerkers die zijn kamers huren, zien dat in elk geval niet zitten. “Het erotisch centrum is bullshit,” zegt Anna. “Ik heb in het buitenland in zo’n centrum gewerkt en het was verschrikkelijk, je hebt geen overzicht. Er is geen huiselijkheid. Het is onveilig.”

Sociale controle

Haar collega’s beamen dat ze juist om die reden graag op de Wallen werken. “Er is hier veel sociale controle,” zegt Miriam. “Maar niemand vraagt ons ooit iets.” Ze krijgt bijval van Anna. “Ze komen met z’n allen de 3D-geprinte brug over de gracht vieren, maar praten nooit met ons. Ik zou zo graag eens met burgemeester Halsema willen praten. Dan kan ze horen hoe wij het zien. Ze denken van alles over ons, ze beslissen van alles over ons, maar ze spreken ons nooit.”

Om elf uur ’s avonds nemen de sekswerkers voor het eerst plaats achter het raam. Drommen toeristen blijven stilstaan als Eveline in een fluorescerende bikini plaatsneemt achter het raam. Er wordt gekeken, gejoeld en gewezen. Maar door alle drukte duurt het waarschijnlijk nog even voordat iemand de moed heeft verzameld om bij haar naar binnen te stappen.

Protest

Komende donderdagmiddag lopen sekswerkers naar De Stopera om te protesteren tegen de vervroegde sluitingstijden. Op 13 april vraagt BIZ Burgwallen, samen met een sekswerker, een horecaondernemer en een raamexploitant, de rechter om een voorlopige voorziening om de vervroegde sluitingstijden op de Wallen tegen te gaan.

ROERMOND – In de nacht van vrijdag op zaterdag heeft een zeer grote brand gewoed bij de voormalige seksclub Yin Yang aan de Heinsbergerweg in Roermond. Even voor 05.00 uur was het vuur grotendeels onder controle, meldt een woordvoerder van de Veiligheidsregio Limburg-Noord.

De brand was uitslaand en de brandweer had in eerste instantie problemen met de waterwinning. Door de omvang van het vuur werd opgeschaald naar een zeer grote brand, die door vier tankautospuiten en drie waterwagens werd bestreden.

Hoe de brand kon ontstaan is nog niet duidelijk. De politie doet daar momenteel onderzoek naar. Er was niemand in het pand aanwezig toen de brandweer arriveerde. De achterkant van het pand is volgens de brandweerwoordvoerder door het vuur grotendeels verwoest.

Yin Yang was een drukbezochte erotische saunaclub tot deze na een grote politie-inval in 2016 door de burgemeester van Roermond werd gesloten. In eerste instantie omdat er drugs in het pand van de seksclub werden gevonden, later omdat de exploitatievergunning was verlopen, aldus De Limburger.

Op de website van Yin Yang is te lezen dat achter de schermen gewerkt wordt aan een heropening. https://yinyang.nl/