Niks dan gelukzalige gezichten, woensdag in het Antwerpse Schipperskwartier. Na bijna acht maanden verplichte sluiting mocht ook de pikantste buurt van de metropool weer aan het werk. Al om vijf uur ’s ochtends werd er opnieuw geslenterd, gelonkt en gebonkt – in die volgorde. Om het oudste beroep ter wereld klein te krijgen, moeten ze vroeger opstaan. “Ik was vergeten hoe iedereen je aankijkt als je buiten stapt bij een prostituee.”
Greg Van Roosbroeck
Met een trouwe klant die een dag eerder een bericht gestuurd had om te vragen of hij als allereerste mocht. Zo begon de heropstart van Lesia, sekswerker in het Schipperskwartier sinds 2002. Ook zij moest de voorbije maanden leven van spaarcenten. Ook zij denkt dat ze de volgende maanden nog veel meer psycholoog zal moeten spelen. Is twee keer getekend: de coronacrisis.
Het is kort na het middaguur. Achter een raam in de Antwerpse prostitutiebuurt krabbelt Lesia (40) haar telefoonnummer haastig op een geel kleefbriefje. Ze heeft net de vierde klant van de dag afgewerkt en stelt voor om contact te houden. “Als er iets is, dan laat je het maar weten. Ik zal mijn naam erbij schrijven.” De klant gloeit nog wat na, steekt het papiertje bedremmeld in zijn portefeuille en wandelt opnieuw de Verversrui op.
Lesia is een oudgediende in de prostitutiebuurt. Ze spreekt voortreffelijk Nederlands, gelardeerd met een succulent accent. Ze komt uit een Oost-Europese hoofdstad. In 2002 – “het jaar waarin België overgestapt is op de euro” – belandde ze in ons land als slachtoffer van mensenhandel. “Ik was een slavin”, zegt ze. “Ik werd verkocht voor geld in mijn thuisland en moest werken voor een pooier. Maar vandaag werk ik voor mezelf.”
De vaste klant eerst
Eigenlijk was dinsdag haar eerste werkdag. Zoals wel meer prostituees in het Schipperskwartier kan Lesia rekenen op een trouw cliënteel. De dag voor de grote opening kreeg ze tientallen berichtjes. Dat ze blij waren dat de buurt weer aan de slag ging. En of ook zij opnieuw paraat was. Eentje vroeg of hij de allereerste mocht zijn. “Een heel trouwe klant”, zegt Lesia. “Ik heb gestuurd dat het oké was en heb vandaag speciaal op hem gewacht.”
Ze zegt dat vandaag wel meer meisjes voorrang geven aan klanten die ze kennen. Mannen die al maanden of jaren bij dezelfde aankloppen en lief en leed delen met het meisje achter het raam. Vandaag is de vaste klant koning, en dat zal nog wel een paar dagen zo blijven. De modus operandi van de heren is steeds dezelfde: een berichtje sturen met het uur van aankomst, en klaar. Alcoholgel en een mondmasker, ook tijdens de daad, moeten de zaak veilig houden.
Psychologe zonder diploma
De coronacrisis heeft wel meer veranderd in de rosse buurt. “We zijn nog meer psycholoog”, zegt Lesia. “Klanten komen vaker met hun problemen naar ons, want ze hebben zich nog eenzamer gevoeld.” Buiten is het voor een woensdag drukker dan normaal. “Het bewijs dat prostitutie nodig is”, zegt ze. “Ook om te kunnen praten. Toen ik 17 was, wilde ik psychologie studeren, maar mijn ouders hadden het geld niet. Vandaag ben ik psychologe zonder diploma.”
Lesia rouwt er niet om. Mentale bijstand geven is dat extraatje waardoor ze de job makkelijker volhoudt. Ook op dagen dat het haar allemaal wat minder gezwind afgaat. “Mensen zeggen dat geld verdienen door prostitutie laag is. Maar niet het beroep bepaalt of iets laag is. Wel de manier waarop je dat beroep uitoefent. Ik wil twee keer verdienen: een eerste keer als de klant binnenkomt en betaalt. Een tweede keer als hij buitengaat en weer glimlacht.”
Series kijken
Ze woont samen met haar moeder en minderjarige dochter in een rustige gemeente in de provincie Antwerpen. De afgelopen maanden was het quality time. Samen series kijken, tot de middag in bed liggen en de Bijbel lezen. Een uitkering heeft ze als sekswerker nooit gekregen. Dus viel Lesia terug op haar spaarcenten. Gelukkig had ze die, na bijna twintig jaar in het vak. Andere meisjes gingen aan huis, ontvingen thuis of vertrokken blut naar hun land van herkomst.
“Sekswerk verleer je niet”, zegt ze, ook niet na maanden stilstand. “Het is als autorijden of zwemmen: je kunt het een hele tijd niet doen, maar het zit in je hoofd. En de dag dat je weer moet beginnen, ben je vertrokken.” Mentaal is het anders, geeft ze toe. “Je stapt opnieuw in de cirkel die prostitutie is, dag na dag. Ik twijfel nog altijd. Ik probeer naar mezelf te kijken als iemand die een dienst levert aan iemand die iets nodig heeft, maar dat lukt me ook niet altijd.”
Nee, de job zelf heeft ze niet gemist. Daar is ze heel eerlijk over. Dat gevoel van gedienstigheid wel. “Dankzij de coronacrisis weet ik dat een mens zich pas goed voelt als hij zich nuttig kan maken. Dat gevoel heb ik de laatste maanden niet gehad. En dat vind ik hier vandaag wel terug. Het is die glimlach waar ik het net over had wanneer de klant buitengaat. Als jij dit straks een leuk gesprek vindt, dan heb ik hetzelfde gevoel: dan heb ik me nuttig gemaakt.”
Ze noemt haar dochter een prachtig kind. “En niet alleen omdat het mijn kind is”, zegt ze meteen. “Ze is écht prachtig.” Het meisje weet welk beroep haar mama doet. Tussen twee klanten door bellen ze. Of alles in orde is? Ze hebben het goed thuis. Anders dan Lesia het had in Oost-Europa. “Ik kom uit een arm gezin. Ik weet wat kapotte kleren zijn, ik weet wat brood zonder beleg is.” Er glijdt een traan van haar wang. “Als ik vandaag iemand zie die arm is, dan voel ik dat opnieuw.”
Afscheid in schoonheid
Het is de eerste en laatste keer dat verdriet haar vrolijkheid drukt. Eigenlijk is Lesia een jolige flapuit van een goeie meter vijftig, hier en daar op smaak gebracht met wat Antwerpse klanken. De erfenis van bijna twintig jaar werken in de metropool. Ze heeft er vrede mee, maar denkt ook aan haar toekomst. Op zondag studeert ze bij om ooit een ander beroep te kunnen uitoefenen. Omdat het gaat om een nogal specifieke job, wil ze dat niet te gedetailleerd in de krant.
“Maar pas op”, zegt ze, vingertje in de lucht. “Het zijn zware studies. Ik kan goed Nederlands, maar de termen die ze gebruiken in de cursus zijn nog wat anders.” Wanneer ze met pensioen gaat als sekswerker, kan ze niet zeggen. “Maar als de dag daar is, dan wil ik afscheid nemen op een mooie manier, en alle klanten bedanken voor de vele jaren die we samen gekend hebben.”
De klant: “In het Schipperskwartier zie je meteen wie je voor je hebt”
Hij heeft er speciaal een dag vrijaf voor gevraagd én gekregen: zijn eerste bezoek aan het Schipperskwartier in bijna acht maanden. Stefan noemt de rosse buurt zijn thuis. In de extra donkere coronawinter heeft hij het tot twee maal toe geprobeerd met een escorte. Een keer thuis en een keer op verplaatsing. Het was twee keer niet hetzelfde.
Zichtbaar vermoeid wandelt Stefan de Verversrui uit met twee hamburgers die hem weer op krachten moeten brengen. Het is acht uur ’s avonds en hij heeft er net veertig minuten opzitten met een meisje in het Antwerpse Schipperskwartier. Het is glimlachen versus grimlachen. “Even heb ik gedacht om nog vijftig euro extra te geven en er zestig minuten van te maken. Maar de wisselende shiften op het werk hebben me gekraakt. Ik ben bekaf.”
Stefan is een 28-jarige procesoperator in een petrochemisch bedrijf in de Antwerpse haven. Stefan is ook een geroutineerd bezoeker van de rodelichtenbuurt. Voor de uitbraak van het coronavirus ging hij twee keer per maand veertig minuten lang, zonder overslaan en netjes gebudgetteerd met 200 euro die hij speciaal daarvoor opzij legde. Maar toen de sekswerkers eind oktober een tweede keer in lockdown gingen, stopte ook zijn verzetje.
Japans libido
“Ik ben niet erg goed in de omgang met meisjes”, zegt Stefan. “Daar kon ik dus niet op terugvallen. En ik vind dat je seks moet onderhouden, of de goesting verdwijnt. We leven in een tijd met heel veel andere ontspanningsmogelijkheden: reizen, porno, de smartphone en alles wat daarop verschijnt. Daardoor zijn bijvoorbeeld heel wat Japanse jongvolwassenen al niet meer geïnteresseerd in seks. Ik wil niet dat mij hetzelfde overkomt.”
Stefan neemt zijn eigen smartphone en opent het internet. Een krantenartikel over het tanende Japanse libido moet zijn theorie kracht bijzetten. Terwijl de pagina’s laden, werpt hij nog een blik op een wijk die voor het eerst in maanden weer vibreert. “Dat was ik vergeten”, zegt hij. “De blikken van de mensen als je buiten stapt bij een prostituee. De manier waarop iedereen je aankijkt. Het meisje zei het net nog: de meeste mannen die hier lopen, zetten geen voet binnen.”
Halfnaakte pooier
Hij heeft het over de voordelen van het Schipperskwartier. Dat je meteen ziet wie je voor je hebt. En of ze sympathiek is. Escortes hebben hem om die reden nooit kunnen verleiden. Tot hij in januari, in het diepst van de lockdown, overstag ging. “Ik naar redlights.be voor een escorte aan huis. Sloeg dat even tegen. Om te beginnen leek ze niet op haar foto. Bovendien voelde ik meteen dat ze er snel van af wilde. Terwijl ik 200 euro betaald had voor een uur.”
Desillusie troef. Nooit zou hij nog een escorte boeken. Tot Stefan twee maanden later toch afspreekt bij een vrouw thuis. “Zij was al veel vriendelijker. Ik moest 150 euro betalen voor anderhalf uur, en we hebben ook gepraat over ‘t leven. Maar toen ik wilde vertrekken, lag er opeens een dikke halfnaakte man in de woonkamer. Was dat haar pooier? Ik voelde me ongemakkelijk. Later begon ze me te bellen terwijl ik op mijn werk was. Wéér een nare ervaring.”
Hartslag naar boven
Sindsdien zweert Stefan nog meer bij de rosse buurt. Zijn eerste keer Schipperskwartier was drie jaar geleden, toen hij in de buurt op café zat met een jeugdvriend die vroeg of hij meeging. “Ik wist dat hij dat deed, maar had er altijd voor bedankt. Prostitutie was taboe. Bovendien was ik bang voor ziektes en voelde ik me veel te onzeker voor zoiets. Maar het was lang geleden. En de angst om interesse te verliezen in seks, speelde me weer parten.”
Hij noemt het vandaag nog steeds een ietwat ongemakkelijke ervaring. “De meisjes zien je wandelen, tikken tegen de ramen en vragen om binnen te komen. Als je dat niet gewoon bent, voelt dat niet comfortabel. Ik keek ook rond, bang omdat iemand me kon herkennen. Maar dat zorgt er tegelijk voor dat er een soort spanning opbouwt en dat je hartslag naar boven gaat. Ik was ook verbaasd dat er zo veel mooie vrouwen tussenzaten.” Het wordt opnieuw de kroeg. Op het nabijgelegen Falconplein en met een thee om te bezinnen. Om vijftien minuten later alsnog te zwichten voor de meest notoire neonlampen van de grootstad. “Mijn oog was gevallen op een blondine. Ze heette Maria, zoals ze zichzelf allemaal laten noemen, zou ik later leren. En ze begon het gesprek met where are you from?. Ook dat doen ze allemaal, weet ik nu. Maar het klikte. Toen ik grapjes maakte, lachte ze spontaan mee.”
Maria is een succesnummer. En Stefan zakt na een halfuur zwoegen opnieuw af naar de kroeg. Daar zit zijn vriend, die maar voor een kwartier betaald heeft. “Ik stapte dat café binnen en voelde me formidabel. Ik begon te vertellen over de standjes, de grapjes en de complimentjes die ik gekregen had. Het was een ongelooflijk makkers-onder-elkaar-gevoel. Los van de seks was dat het mooiste moment van de avond.”
Groot geschapen
Drie jaar en een pandemie later mag Stefan zich een ervaren bezoeker van de Antwerpse prostitutiebuurt noemen. “Ik ga altijd rond acht uur ’s avonds. Dan wisselen de meisjes van shift en zijn ze nog maar net begonnen. Ik weet intussen ook dat knappe prostituees meer eisen én limieten stellen dan de minder knappe. En ze zeggen allemaal dat je groot geschapen bent. Maar dat kan ook écht aan mij liggen.” En hij moet lachen.
Zonder relatie ziet Stefan zich nog wel een poos door de buurt slenteren. “Ik besef dat vrouwen uitkiezen materialistisch overkomt. Dus bereid ik me van mijn kant steeds goed voor: een douche thuis, een onberispelijk voorkomen – ze appreciëren dat. Niet in die mate dat er lust aan te pas komt. Seks met een prostituee komt nooit in de buurt van seks met iemand die je op café leert kennen. Maar als je zoals ik niet vaak succes hebt bij de vrouwen, dan is het goed genoeg.”
Bron: https://www.gva.be/cnt/dmf20210611_93556652?M_BT=673646496447&adh_i=c2140aa4a1abd918c48c7629f39dfb9d&adh_i=c2140aa4a1abd918c48c7629f39dfb9d&hkey=&utm_campaign=newsletter_ochtend&utm_content=image&utm_medium=newsletter&utm_source=gva