Documentairemaakster Sahar Meradji (37) volgt in de nieuwe documentaireserie Seksengelen vier vrouwelijke sekswerkers. Lolita (27), Emma (27), Moira (30) en Linda (30) geven een kijkje in zowel hun werk als privéleven. Ze willen het taboe rondom sekswerk doorbreken door het echte verhaal te vertellen.
Hoe is het idee voor deze serie ontstaan?
„Eén van de hoofdpersonages in mijn vorige serie Verdoofd, werkte in de prostitutie. Er kwamen veel vriendinnen en collega’s van haar over de vloer die hetzelfde werk deden. Zij stonden er allemaal heel anders in dan ik had verwacht, heel open en vrij. Dat vond ik bijzonder. Negen van de tien keer hoor je verhalen over hoe slecht dit werk voor een vrouw is en dat ze het uit financiële nood zouden doen, maar er zijn veel vrouwen die dit werk vrijwillig doen. Ik denk dat ik ergens ook een vooroordeel had. Ik dacht dat er een louche sfeer zou hangen. Daarnaast vroeg ik mij vooral af hoe een vrouw dit werk zou kunnen doen.”
Zie je het als jouw taak om die vooroordelen te ontkrachten?
„Ik vind het vooral belangrijk dat Nederlanders een echt verhaal te zien krijgen. Voordat ze hun oordeel vellen, moeten ze zien wat het werk precies inhoudt. Wie zijn deze vrouwen en hoe ziet hun leven eruit? Of de kijkers besluiten om zich vast te houden aan de vooroordelen of dat ze andere inzichten krijgen, is niet aan mij. Daar heb ik geen verwachtingen bij.”
„Over het algemeen gaan alle series die ik maak over ‘donkere’ onderwerpen. Alles wat net buiten het gewone valt of op het randje hangt, vind ik interessant. Waar die interesse precies vandaan komt, durf ik niet te zeggen. Er zit goed en fout in mensen en ik vind het interessant om dat te onderzoeken. Daar waar goed en fout bij elkaar komen, is een plek waar ik mij heel erg op mijn gemak voel.”
Hoe heb je het aangepakt?
„Ik heb eerst samen met een onderzoeker vijfhonderd verschillende sekswerkers gesproken. Veel vrouwen durfden niet uit de anonimiteit te stappen. Er waren ook vrouwen die het wel wilden, maar waarbij ik het niet zag zitten. De serie is volledig gebouwd op mijn connectie met de personages. Als de klik er niet, is kun je niet drie maanden, want zo lang hebben we gefilmd, intensief met elkaar optrekken. De vrouwen die wel wilden meewerken, hebben het gevoel geen stem meer te hebben in de samenleving. Dat vond ik pijnlijk om te horen. Het is een legaal beroep. Ik heb gehoord dat sommigen geen bankrekening kunnen openen of een huis kunnen krijgen.”
Je hebt ook gefilmd terwijl de vrouwen aan het werk waren. Vond je dat niet ongemakkelijk?
„Je staat erbij wanneer iemand seks heeft, maar je ziet ook het menselijke contact. Het is zoveel meer dan alleen seks. Het is een vorm van affectie. Juist omdat het zo normaal was, voelde ik mij op mijn gemak. Ik vroeg mij wel continu af: zou ik dit kunnen? Het verwondert mij hoe de één dit werk wel kan doen en de ander niet. In de serie is ook goed te zien dat de vrouwen heel uiteenlopende levens hebben. De één heeft kinderen en de ander werkt ernaast nog als kunstenares. Eén ding hebben ze in ieder geval gemeen: ze willen begrepen worden.”
Bron: https://www.telegraaf.nl/vrouw/2075795576/sahar-maakt-docu-over-sekswerkers-veel-vrouwen-doen-dit-werk-vrijwillig